13 Ekim 2012 Cumartesi




GÜLPEMBEM

Pınarhisar...
Varoluş yerim,çocukluğum,anneannem...
Bugün geliş nedenim,asla veda etmeyi kabul edemediğim,anneannemin mezar taşını belirlemek,yazısını yazmak.. 
Ölümünden bir sene sonra anca gelebildiğim bu güzel kasaba şimdi başka şeyler anlatıyor bana...
Girişte askeriye karşılar bu kasabaya geleni... Hayatımın gerçek başlangıç noktası tam da burası işte...Babamın askerlik yapmaya geldiği yer...Kasabaya girdiğinde solda bir park... Burası da annemin ve babamın ilk karşılaştıkları yer...Parkın yanından,cumhuriyet lisesinin üstünden çıkan yokuşun sonunda 3 katlı bahçesinde dut,incir,kayısı,kiraz,vişne,elma ağaçlarına ev sahipliği yapan ev belirir. Bu ev çocukluğumun da sahibi...
Önce demir kapıyı açarsın,ağaçların arasından bir koridor yürürsün... 35 yaş adımımla 8 adımda bitirdiğim bu koridor çocukluğumun tüm oyunlarını oynamaya nasıl yetmiş hala aklım ermez....Evcilik oynadığımda evim oldu,saklambaç oynarken her tarafında saklandım,anneanneme her pazardan gelişinde, tüm parmaklarıma ayrı ayrı aldığı rengarenk yüzüklerimin ve civcivlerimin (ki nedense her hafta kaçardı civcivlerim )heyecanı ile koşardım da bitmek bilmezdi aynı koridor. En son anneannemi uğurladım ordan...

Geçen bir senenin ardından gözyaşlarımla duruyorum ve artık o kapıdan adım atmaya gücüm yok... 
Yarım saat durdum kapının önünde; benim anneannem olduğuna, onunla yaşadığım her ana şükür ederek...Bir kez daha anladım ki mekanları özel kılan insanlar ve bize yaşattıkları... Evet onsuz o eve,onu uğurladıktan sonra giremedim ama tüm anılarımı tazeleyerek çıktım koridorumdan...
Mezarına gittim sonra ve ev dekore eder gibi rengini şeklini belirlerdim mezarının.Mezar taşı kitap şeklinde olsun istedim,en çok kitap sevdi çünkü...Kitaplara sığmaz şimdi anlatmak istesem anneannelik ötesi yarenliğin...
Pınarhisar girişinde başlayan hayatım çıkışındaki mezarlıkta aldı en büyük yarayı...
Çocukluğumun evinin camında o yok,kağıda yazılı bir satılık yazısı var artık...
Hazırlıksız yaşanmışlıklarda açılan yara kabuk bağlamıyormuş...
Ama öğrettiklerinden aklıma yazdığım bir cümlem var anneannem; 
her sabah yeni doğan güneşi umutlarla karşıla,yolda karşılaştığın herkese gülümse,günaydın de,gün içinde yaptığın her işi hakkıyla yap,yalansız riyasız ol,vefalı ol,her gün bir önceki günden en az 1 cümle fazla bilgin olsun ve hergün bir önceki günden daha iyi bir insan olmayı dene,yeniliklere açık gerçek bir cumhuriyet çocuğu ol,boşa oksijen tüketme,arkadaşlarının yüzüne söyleyemeyeceğin şeyi arkalarından konuşma,gece yastığa başını koyduğunda gününün muhasebesini yap,kitabını okumadan ve allaha şükür edip ayetel kürsi duanı etmeden yumma gözlerini...
Belediyenin anonsu başladı şimdi bunları düşünürken önce bir şarkı çaldı...
gülpembe..
özlüyorum seni gülpembem...

5 Ekim 2012 Cuma




KUYUNUN DİBİNDEN KEYİFLE ÇIKMAK...


Zor günlerden geçiyoruz.Gerek ülke,gerekse birey olarak. Ne okuduklarımız mutlu ediyor,bizi ne dinlediklerimiz.Paylaşmak istediğimiz şeyler içinse hayat koşuşturması,mücadelesi ve zorunluluklarından zaman yok...
2012 herşeyi gözden,yürekten geçirdiğimiz bir yıl oldu. Düşüncelerin bol olduğu,herşeyi tarttığımız,kararlar aldığımız,yollar çizdiğimiz,kayıplar yaşadığımız,nefessiz kaldığımız…
Belki yalnızlığı keşfettik keyif aldık,yapacaklarımızı farkettik peşinden gitmek istedik,dar geldi durduğumuz yerler başka yerlerde olmak istedik,kendimiz için yaşamak istedik;becerdik ya da beceremedik,sahip olduklarımızı fark ettik,hayat güzelliklerini sundu şükür ettik,hayat zorluklarını sundu ve biz güçsüz kaldık…
Hayatımın en zor 2 yılını atlattım derin yaralarla… Çocuğumla sınandım,sevdiklerimi kaybettim ardı ardına,güçsüz nefessiz kaldım…
Bunları neden mi yazdım şimdi sana.Dedim ya ilk yazımda hayatın her anı bir melodi...

İMANY ‘SLOW DOWN’

dinledim biraz once…
Gücümün tükendiği,gülümsememin azaldığı zamanlardayken sözleri iyi geldi  ve çevreme baktığımda birçok insanın kendince zor zamanlardan geçtiğini düşününce yalnız değilim,yalnız değilsin aslında… Bana iyi geldiyse sana da iyi gelir bu şarkı dedim…
haftasonu çok özel bir mesnevi sohbetine katıldım… konuşmacı Nur hanım:  ‘dara düştüğümde bir kitap alırım kütüphanemden ve niyetimle rastgele bir sayfa açarım bana verdiği mesaja sığınırım’ demişti…şuanda sana yazarken yapıcam bunu…Kütüphanemden Can Yücel’in Sevgi Duvarını seçtim…

PANDORANIN KUTUSU
bir denizanasıdır umut
ta suların ortasında
açılır
kapanır
açılır
kapanır
kapanır
açılır…

Yine Nur hanımın beni etkileyen sözlerinden biriyle sonlansın satırlarım…
‘Bazen kuyunun dibinde olmak iyidir. Yalnız kaldın sanırsın ama allah yanındadır.İnandığın ve sen ve kuyunun dibi…kuyunun dibi iyidir,görmesini bilene...’